Ingeblog.nl

Leven in het moment. Zo’n prachtige mindfulnesskreet die niemand in de praktijk lijkt te brengen – we bekijken het moment bij voorkeur door onze smartphones.

Ik vind het een dilemma: natuurlijk wil ik mooie momenten met mijn volle aandacht beleven, maar ik wil ze ook vastleggen. Zeker nu ik een baby heb die zich sneller ontwikkelt dan ik ooit had kunnen denken.

Mijn dochter is nu tien weken oud en al zó anders dan toen ze net was geboren. Ik wil het allemaal onthouden. Hoe ze eruitzag. Hoe het voelde om haar voor het eerst vast te houden.

Hoe ik de uitdrukking ‘ik smelt’ beter begreep dan ooit. Omdat het inderdaad voelde alsof ik helemaal vloeibaar werd van binnen en de warmte tot in de puntjes van mijn tenen stroomde.

Hoe ze tegen me aan kon liggen, armpjes gespreid in een omhelzing, openhangend mondje. Compleet op apegapen, totale overgave. Hoe ik naar haar gezichtje keek en bedacht dat ik het niet beter had kunnen boetseren.

Ze wil niet altijd meer zo liggen. Ze is sterk geworden en wriemelt, worstelt, richt haar hoofd op. Maar vanavond ligt ze wel weer zo tegen me aan, mijn Apie van der Gapie.

En ik blijf zitten, hoewel ik nog genoeg te doen heb, en schrijf eindelijk wat ik al weken wil schrijven. Moment en vastleggen ineen (en vooruit, een fotootje erbij).

Mijn dochter houdt me trouwens wel bij de les: gisteren maakte ik een filmpje van haar – ze was zo schattig aan het brabbelen – en toen greep ze mijn telefoon vast en drukte precíes op de stopknop.