Ingeblog.nl

Geluk is zo broos dat ik er bijna niet over durf te schrijven, beducht op barstjes. Bang dat ik een vloek over mezelf uitroep als ik zeg dat ik gelukkig ben. Dat er dan wel iets móet misgaan.

Ik kan me er nog niet helemaal aan overgeven. Op de een of andere manier is het makkelijker om een slag om arm te houden. Mezelf te wapenen.

Je hebt het ook niet in de hand. Tevredenheid misschien wel, maar dat pure geluksgevoel niet. Dat overvalt je. En zo kwam het dat ik op een saaie werkdag, moe en een beetje ziek, opeens stralend achter mijn bureau zat.

En het gevoel bleef. Werd nog sterker door een lang weekend met mijn lief. Vanwege onze verschillende werktijden gebeurt het niet vaak dat we drie dagen achter elkaar samen zijn, dus dat was bijzonder.

We gingen dansen, net als vroeger. Ik vroeg me een beetje af hoe dat ook alweer moest, dansen. Maar mijn lief zei: je danst nog net als toen. En hij keek er verliefd bij. Hij gaf me ook nog dit briefje.

Nou, dat kon ik in mijn zak steken (en dat deed ik dan ook, vandaar dat het gekreukt is). Toevallig vond ik hem ook de allerleukste, dus dat kwam goed uit. En konden we elkaar nog mee naar huis nemen ook.

Er zal vast wel weer iets komen waar ik strontchagrijnig van word. Aan de andere kant lijkt dit gevoel uit mezelf te komen. En: mijn lief is vanaf nu om de week het hele weekend vrij.

Dus misschien moet ik er maar aan wennen dat ik voortaan als blije eikel door het leven ga.