Ik fiets naar huis en kom langs een terrasje. Een man in een rolstoel kijkt me wanhopig aan. Misschien is die blik niet voor mij bedoeld, maar het zet me wel aan het denken.
Hij lijkt daar best fijn te zitten zo in de zon, biertje in zijn hand, vrouw aan zijn zijde. Maar voor hem is de wereld waarschijnlijk vol mensen die hebben wat hij niet heeft. Die kunnen fietsen, lopen, rennen, gaan en – letterlijk – staan waar ze willen.
En als je dan sterke, goed werkende benen hebt? Dan is de wereld vol met mensen met prachtige slánke benen. Als je vrijgezel bent, overal stelletjes om je heen. Ben je een stel, dan zie je wellicht de happy singles. Geen kinderen? De wereld is vergeven van kinderwagens en zwangere vrouwen. Wie werkloos is, wil wanhopig graag een baan. Maar kom je om in het werk, dan zou je best een tijdje niets willen.
Wees blij met wat je hebt, dus. Spreek ik mijzelf toe. Dat is alleen best moeilijk als je iets zo, zó graag wilt (en nee, dat zijn niet de slanke benen, die droom heb ik al lang opgegeven). Maar ik kan wél hardlopen. Dus dat ga ik nu maar doen. Voor die mijnheer.
1 augustus 2014 at 06:57
En ik wou dat ook zo lekker kon schrijven 😉
1 augustus 2014 at 06:58
Daar ga je al, een keer “ik” te weinig in mijn vorige reactie.