Ingeblog.nl

Weblog van Ingeborg

Kintsukuroi

In de uitverkoop kocht ik een shirt en pas thuis kwam ik erachter dat er een gaatje in de mouw zat. Balen, maar ik had geen zin om ermee terug te gaan. Toen bedacht ik dat ik er maar iets op moest naaien. Een bloemetje ofzo – iets waardoor het shirt eigenlijk alleen maar leuker zou worden. Geheel volgens de kintsukuroi-methode.

Kintsukuroi is een Japanse techniek om scherven van bijvoorbeeld een gebroken kommetje met goud of zilver aan elkaar te lijmen, waardoor het geheel uiteindelijk mooier en waardevoller wordt. Als filosofie staat kintsukuroi voor het niet verbergen maar juist laten zien – en zelfs benadrukken – van de breuken en reparaties van een voorwerp. Omdat die onderdeel zijn van de geschiedenis ervan. Voor het omarmen van de imperfectie, eigenlijk.

Een voorwerp. Of een mens. Een tijdje terug zag ik de voorstelling Kintsukuroi van Spinvis. In eerste instantie wist ik niet goed wat ik ervan moest vinden. Wat had die titel te maken met het verhaal van een man die zijn geliefde verliest, maar dit weigert onder ogen te zien? Hoe was hij precies beter geworden van dit grote verlies?

Het cliché ‘maar ik ben er sterker uitgekomen’ dat mensen zo vaak roepen, ik geloof er niet in. Het lijkt een soort rechtvaardiging van het leed dat ze hebben meegemaakt. Blijkbaar is het moeilijk te accepteren dat het leven soms oneerlijk is, dat pijnlijke dingen je zonder reden kunnen overkomen en dat dat dan gewoon kut is.

In diezelfde periode was ik bij de voorstelling Liefhebben van Laura van Dolron. Zij vertelde over haar miskraam. Onder meer over hoe jammer ze het vond om niet meer zwanger te zijn, omdat ze het zichzelf tijdens haar zwangerschap toestond om rust te nemen. Ze was immers hard aan het werk, ze was een mens aan het maken. Toen zei iemand tegen haar: “hoe jij met je verdriet omgaat – je bent nu ook een mens aan het maken.”

En dat is het. Een mens. Met de barsten en breuklijnen die nu eenmaal bij een mensenleven horen. Een mens die als bamboe altijd terugveert, ook al heeft dat vaak wat tijd nodig. Een mens – niet perfect, wel mooi.

Kijk! Een bloemetje!

Kijk! Een bloemetje!

4 Comments

  1. Annemieke Herberigs

    16 januari 2015 at 07:30

    Mooi! Ga ik onthouden!

  2. Ingeborg, het is je gelukt om tranen uit mijn ogen te halen. Los daarvan is het perfect geschreven. Ik zoek naar de breukjes erin zodat ik er even lekker op kan kintsukuroi-en, maar vinden doe ik ze niet.

    • Ingeborg

      17 januari 2015 at 13:22

      Jeroen… Daar word ik nu stil van. Dank je. Maar eigenlijk wel jammer dat jij geen barstjes hebt gevonden om met je gouden woorden te lijmen 🙂

  3. Wat een prachtig stuk heb je weer geschreven Ingeborg. Dank je wel. liefs

Laat een reactie achter aan Jeroen Reactie annuleren

Your email address will not be published.

*

© 2024 Ingeblog.nl

Theme by Anders NorenUp ↑