Ingeblog.nl

Weblog van Ingeborg

Roterende Rothko

Met veel, véél mensen stond ik in de rij voor het Gemeentemuseum. Bijna wilde ik rechtsomkeert maken, maar ik was toch te nieuwsgierig. Naar de enorme doeken van schilder Mark Rothko en de mystieke ervaring die deze naar verluidt oproepen – meegezogen door de hype.

“De schilderijen van Rothko laten zich het beste in stilte ervaren” stond er op een bordje. Maar dat kunnen mensen héél moeilijk, stil zijn. Ga maar eens naar een willekeurig concert. Of naar een museum, dus. Het was een gekrioel en gekakel van jewelste.

Onrustig schuifelde ik mee. Ik doe zo nog een rondje, beloofde ik mezelf. Als ik er dan nog zin in had, tenminste. Want eerlijk gezegd zag ik het niet zo. Grote, monochrome vlakken, soms slecht afgewerkt in de hoeken. Toch maakten er veel mensen foto’s. Omdat ze het bijzonder vonden of om te bewijzen dat ze erbij waren geweest?

Ik dook een zaaltje in, eigenlijk vooral om even aan de drukte te ontsnappen. Er draaide een film, van een kapel in Houston waar een aantal schilderijen van Rothko hangt. Die werden in de rondte gefilmd. Telkens hetzelfde rondje, dezelfde doeken, maar de lichtinval wisselde. En ik zag steeds iets anders.

Ik weet niet hoe lang ik daar heb gezeten. Mensen kwamen en gingen, ik bleef zitten. En ademloos kijken – het was hypnotiserend. Nog een rondje. Nog een. En nog een. Met als enige ijkpunt het schilderij waarin het minste leek te veranderen, ondoordringbaar groen met een bruine rand.

Tot rust gekomen, in mezelf gekeerd, ging ik terug naar de tentoonstelling. Ik keek nogmaals naar de schilderijen, naar die op het einde dan, de grootste, de donkerste. En toen drong het opeens tot me door dat het géén egale vlakken waren.

Er zat beweging in de schilderijen. Sommige leken licht te geven. Als je tenminste de tijd nam – en ruimte had – om aandachtig te kijken. Het was mooi om te zien dat de meeste mensen die moeite ook namen, de mensen die nog over waren in het inmiddels rustiger geworden museum.

Er stond een blonde vrouw, geheel gekleed in het zwart, voor een gigantisch zwart doek. Zwarte rok met kanten randen, zwarte laarzen, woest haar – het was een enorm fotogeniek plaatje. Ze huilde. Klemde haar hand om een hangertje om haar hals. Ik wilde naar haar kijken, maar gunde haar ook een moment alleen met haar schilderij. Mysterieuze, rouwende mevrouw.

En toen was het, voor mij en alle andere al dan niet verlichte zielen, heel profaan, tijd voor een rondje thee met appeltaart in het museumcafé.

9 Comments

  1. Wauw! Mooi zeg, hoe je naar Rothko keek en binnen liet komen! (en mooi opgeschreven uiteraard!)

  2. Gelukkig profaan en niet propaan. Fijn hè, ultieme stilte

    • Ingeborg

      26 december 2014 at 12:43

      Haha ik dacht dat ík bizar associatief was, maar jij bent nog raarder 😉
      PS: propanolol, dat is pas zen 🙂

  3. Ben in die kapel in Houston geweest. Was een bijzondere ervaring, bijzonderder gemaakt omdat de wolkenkrabbers en vierkante blokken vlakbij zijn.

  4. Ingeborg wat heb je dit mooi beschreven je kunt wel kunst recensies gaan schrijven.
    Heel goed om de film goed te bekijken, daarna sta er echt open voor en begrijp je de kunstenaar ook beter.
    Wij moeten nog gaan en dan zal ik zeker aan je denken als ik de tentoonstelling bekijk.
    Liefs Marianne ( de zus van)

Laat een reactie achter aan Ingeborg Reactie annuleren

Your email address will not be published.

*

© 2024 Ingeblog.nl

Theme by Anders NorenUp ↑